ငါတို႔ စား၊၀တ္၊ေနေရးအတြက္ ..
ထမီတို ၀တ္၊ ေခြ်း စိုစြတ္ခဲ့တဲ့ အေမ
ေနေလာင္လို႔ အသားနက္ ၊ လက္ အသားမာ တက္ခဲ့တဲ့ အေမ။
ဆံပင္ေတြ ျဖဴမြဲ ေနလဲ၊ အၾကင္နာေတြ ထူထဲေနဆဲ အေမ
သြားက်ိဳးေနေပမဲ့ သားဆိုးေတြကို ခ်စ္တဲ့ အေမ
မ်က္စိမႈန္ေနေပမဲ့ သတၱိေတြမကုန္ေသးတဲ့အေမ
နားေလးေနေပမဲ့ တရားေအးေတြ ေဟာတဲ့ အေမ
အေမ့ခါးေတြ ကိုင္းေနခဲ့ေပမဲ့ ထင္ရာစိုင္းတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္
ထမင္းရည္ငဲွ႔ရင္း ေမတၱာပို႔ေနတဲ့ အေမ၊
လက္ဦးဆရာ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ ထရံေပၚမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ စာသင္ေပးခဲ့တဲ့
ေက်းဇူးေၾကာင့္ အိုင္တီေခတ္ထဲမွာ သားသမီးေတြက အင္တာနက္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၾကပါျပီ။
သားၾကီးေတြက ဘီယာတစ္က်ိဳက္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ကိုက္ေနခ်ိန္မွာ
အေမက ဗူးသီးျပဳတ္ကို ငပိဖုတ္နဲ႔စားခဲ့တယ္
သားသမီးေတြက ေလေအးစက္တပ္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းလာေနခ်ိန္မွာ
အေမက ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ရြာဘုရားေက်ာင္းကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္ေနရတယ္
သားသမီးေတြက မွန္လံုခန္း ဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀တ္ျပဳေနခ်ိန္မွာ
အေမက ထရံက်ဲ ရြာဘုရားေက်ာင္းေလးထဲမွာ ဆုေတာင္းေပးေနခဲ့တယ္
သားသမီးေတြက ဆယ္ထပ္တိုက္အသစ္ေပၚ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
အေမက တဲ့အိုပ်က္မွာ အထီးက်န္ေနခဲ့တယ္
သားသမိးေတြက မိတ္ကပ္လိုင္နာနဲ႔ လွေသြးၾကြယ္ေနခ်ိန္မွာ
အေမက သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ အိမ္တြင္းပုန္းေနရတယ္
သားသမီးေတြက ဒီဂရီဘြဲ႔ေတြေအာင္ျမင္ျခင္းေတာင္ထိပ္ေပၚ
တက္လွမ္းေနခ်ိန္မွာ
အေမက ကင္ဆာ၊ မီးယပ္၊ ေသြးခ်ိဳ ေရာဂါေပါင္းစံုနဲ႔ ေသမင္းခ်ိဳင့္ထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတယ္။
ေစ်းဖိုးတြက္ရင္း လက္က်န္ေငြကို လက္ပူတိုက္သံုးေနရတဲ့ အေမ
ေသြးတိုးတက္ရင္း ရက္လြန္ေဆးေတြနဲ႔ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနတဲ့ အေမ။
သားသမီးေတြက ၀ျဖိဳးျပီး အလွတိုးေနခ်ိန္မွာ
အေမက ေရာဂါေတြတိုးျပီး ဘ၀ဆိုးေနခဲ့တယ္။
သားသမီးေတြက ပို႔ေပးသေလာက္ေငြနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ေက်နပ္ျပီးေနတဲ့အေမ
သားသမီးသံုးေယာက္ေပါင္းျပီး ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ပါတိတ္ထမီတစ္ထည္ကို
အခါခါ မလဲတမ္း၀တ္ရင္း ၾကည္ႏူးေနတတ္တဲ့ အေမ
သာရာမကူးတဲ့ အေမ၊ အႆျပာ မခူးတဲ့ အေမ
ေ၀ဒနာ မပူးတဲ့ အေမ၊ ၀ါသနာ မရူးတဲ့ အေမ
ေစတနာ ထူးတဲ့ အေမ၊ အၾကင္နာဦးတဲ့ အေမ။
ရယူဖို႔ထက္ ေပးေ၀ျခင္းကို ျမတ္ႏိုးတဲ့သူ
အႏိုင္ယူျခင္းထက္ အနာခံျခင္းကို မက္ေမာတဲ့သူ
ကိုယ့္အက်ိဳးထက္ သားသမီးအက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့သူ
ခံယူျခင္းထက္ သြန္သင္ျခင္းကို မက္ေမာတဲ့သူ။
ေစတနာမွန္တဲ့ အေမ၊ သဒၵါသန္တဲ့ အေမ
အျပစ္ရွာ ရန္စကားေတြထက္၊ အနစ္နာခံ စကားေတြျမြတ္ ။
သားသမီးေတြက ကားစီးျပီးတိုက္ေဆာက္၊
တို႔အေမကေတာ့ ၀မ္းမီးေတာက္၊ ဗိုက္ေမွာက္။
သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြား၊
တို႔အေမကေတာ့ ေတာျခံဳျမက္ၾကားနား။
အေမ့ဆီမွာ ေဒၚလာမရွိတာ၊ အေမ့ကိုယ္အေမသာ အသိဆံုးပါ။
အိတ္ကပ္မွာ ျခဴးတစ္ျပားမွ မ၀င္လဲ စိတ္ဓါတ္ဟာ ထူးမျခားနား အရင္လိုပါဘဲ
အေမေတြရဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ဟာ
ထုတ္ေဖၚ၍ မကုန္၊ ေဖာ္က်ဴး၍ မေလာက္
ႏွင္းတစ္ေပါက္မွ ဧ၀ရက္ေတာင္အထိ
မိုးထိလဲျမင့္၊ ေျမနက္ထဲ လွ်ိဳး
တန္ဖိုးရတနာ ထိုက္တန္လွပါရဲ့။
လူ႔ဘ၀ေခတ္သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အေမဆိုတာ မေပါက္ဖြားလာခဲ့ရင္
ကမၻာဟာ တစ္ျခမ္းပဲ့သြားလိမ့္မယ္ထင္။
အမိမဲ့သား ေရနည္းငါး
သားဆိုးအေမ တေပေပ
လင္ဆိုးမယား တဖားဖား
သားကိုသခင္၊ လင္ကို ဘုရား
မိသားစုေတြ လူလံုးလွေစဖို႔ သူ႔ဘ၀ကို နင္းျပားအျဖစ္ခံယူလို႔
သားသမီးေတြအတြက္ စေတးခဲ့တဲ့ အေမ့ေသြးေတြ
သားသမီးေတြအတြက္ ပံုေအာခဲ့တဲ့ အေမ့ေခြ်းေတြ
သားသမီးေတြအတြက္ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အေမ့မ်က္ရည္ေတြ
အဲဒီ ေမတၱာရည္ေတြ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ေဒသဟာ အေမ့ရဲ့ႏွလံုးသားထဲကပါ။
အေမ့ေသြးရည္က ငါတို႔ကို ရွင္သန္ေစခဲ့တယ္။
အေမ့ႏို႔ရည္က ငါတို႔ကို ၾကီးထြားေစခဲ့တယ္။
အေမ့ေခြ်းရည္က ငါတို႔ကို တိုးပြားေစခဲ့တယ္။
အေမ့ရုပ္ရည္က ငါတို႔ကို လိမၼာေစခဲ့တယ္။
အေမ့အသံေတြက ငါတို႔ကို သန္မာေစခဲ့တယ္။
အေမ့ဟန္ေတြက ငါတို႔ကို ခိုင္မာေစခဲ့တယ္။
ဆရာမျပ၊ နည္းမက် တဲ့၊
အေမ ျပခဲ့လို႔ ၊ စည္း၀ါးနဲ႔ ကခဲ့ၾကတဲ့
ဘ၀ ဇတ္ခံုေပၚက အေမ့သားသမီးေတြ။
ဆရာကို အာခံ၊ အာေခါင္လွံစူးတဲ့၊
အေမ့ကို မနာခံလို ျပာလူးတဲ့ သူလို
ေနာင္တနဲ႔ အေမ့သားသမီးေတြ။
အခုခ်ိန္မွာ စုေပါင္းညာညီ လက္အုပ္ခ်ီ၍
ဦးခိုက္ ဂါ၀ရ ျပဳလိုက္ပါသည္
ကမၻာ အဆံုးတိုင္၊ အေမျပံဳးႏိုင္ပါေစ ။ ။
